Pain-killers (yeah right!)

 Οκ οκ..λοιπόν δεν είμαι αδύνατη, δεν είμαι όμως και χοντρή. Έχω αυτά τα λίγα παραπάνω κιλά, που όλες θέλουμε να απαλλαχτούμε ακόμα και αν όλοι λένε ότι απλά δε χρειάζεται. Και η αλήθεια είναι ότι τους πιστεύω, ναι έχουν δίκιο δεν χρειάζεται να χάσω αυτά τα κιλά, ούτε ξαφνικά σταμάτησα να τρώω για να αδυνατίσω. Τότε γιατί τους τελευταίους μήνες βρίσκω τον εαυτό μου πάνω από τη λεκάνη, να πιέζω τον εαυτό μου, να βγάλει την ελάχιστη τροφή, που αντέχει το πλέον συρρικνωμένο και κακοποιημένο στομάχι μου; Γιατί ενώ όταν είμαι έξω και μου λένε ότι αδυνάτισα, εγώ χαμογελάω και σηκώνω τους ώμους, σαν να μη τρέχει τίποτα;! Γιατί υποβάλλω ξανά το στομάχι μου σε μαρτύρια; Δεν μου είναι αρκετές οι συνέπειες, του υπερβολικού αλκοόλ και η παρ' ολίγον δηλητηρίαση μου; Μα ναι! Συγγνώμη αυτό δεν το ξέρατε...

  Πριν ένα χρόνο και κάτι μήνες περίπου αντιμετώπιζα προβλήματα με το αλκοόλ. Όχι δε μεθούσα καθημερινά και ούτε έκανα φασαρία ή ο,τι άλλο απρεπές δημόσια υπό την επίρροιά του. Μάλλον είχα εθιστεί σε αυτό. Το είχα για παυσίπονο μου. Ξέρετε άλλοι παίρνουν ντεπόν, άλλοι ασπιρίνη, εγώ κρασί, βότκα, τσίπουρο ή ο,τι άλλο έβρισκα εύκαιρο στο σπίτι. Μια δυο γουλιές καθημερινά, ίσα ίσα για να αισθανθώ τη πολυπόθητη χαλάρωση, ότι κάτι κάνω, και να μπορέσω να συνεχίσω, σαν να μη συμβαίνει τίποτα τις καλές μέρες. Τις μαύρες απλώς έβγαινα έξω και παρέα με τους φίλους μου από τη μία και ένα κουτάκι μπύρα απ' την άλλη (που ανανεωνόταν κάθε λίγα λεπτά) έπνιγα το πόνο μου και γελούσα. Μέχρι που από κάτι περιστασιακό έγινε καθημερινή ρουτίνα και εγώ δε μπορούσα να κρατήσω το φαγητό στο στομάχι μου, που διαμαρτυρόταν δυνατά με κάθε τι που έπινα ή έτρωγα και με πονούσε, σαν να το κλωτσούσαν και τρυπούσαν ταυτόχρονα. Λοιπόν όσο ευχάριστο και αν ακούγεται, είναι ακόμα καλύτερο όταν το αισθάνεσαι 24/7..-όχι. 

  Και κάπως έτσι μη μπορώντας να πω τίποτα σε γονείς, γιατί ο όποιος γιατρός θα αναγκαζόταν να τους πει για το κατακερματισμένο μου στομάχι και θα 'χαμε θέμα, απλώς λούφαξα στη γωνία μου, ανέχτηκα το πόνο και έκοψα μαχαίρι το ποτό. Μετά από οκτώ μήνες δεν ένιωθα πια πόνο και όλα ήταν καλά. Μόνο που τώρα ενώ ακόμη και αν πιω δεν κάνω ποτέ κεφάλι, έχω πάντα έναν οξύ πόνο σαν υπενθύμιση, να μη το παρακάνω.

  Αρκετά όμως με το ποτό, για να γυρίσω στο αρχικό μας θέμα, θα πω απλά πως αισθάνομαι απαίσια για αυτό που κάνω, όμως δε μπορώ να το σταματήσω. Όποτε αισθανθώ απαίσια -συναισθηματικά ή σωματικά- και μιλάμε για συχνό φαινόμενο, απλά θα τρέξω στη λεκάνη. Ακούσια πλέον αντίδραση..η όλη κατάσταση είναι μίζερη. Για ποιο λόγο ξεκίνησα λοιπόν, να σας μιλάω για τα όχι και τόσο ευχάριστα προβλήματά μου;

Φταίει το ότι ανησυχώ και ανησυχώ πολύ, ενώ θα περιμένατε να ανησυχώ για μένα, ο λόγος που το γράφω αυτό όμως δεν είμαι εγώ. Αυτό εδώ το γράφω για την Ερμιόνη. Την Ερμιόνη που με έκανε να πάθω έμφραγμα και εγκεφαλικό ταυτόχρονα πριν δυο μέρες. Όταν μπήκα στο δωμάτιο της και την είδα πνιγμένη σε δάκρυα και αίμα. Είχε κόψει το χέρι της πολλές -πολλές χαρακιές με ένα παλιό ξυράφι και μία που απλά ήταν πολύ πιο βαθιά από όσο ήθελε. Μέσα στον πόνο της μου ζήτησε βοήθεια, οι γονείς της έλειπαν και η μικρή της αδερφή ανυποψίαστη είχε κολλήσει το πρόσωπό της στη τηλεόραση, να βλέπει τη Barbie: Fairytopia. Σε μια παραζάλη θυμού και πόνου για την κατάσταση της φίλης μου συγκέντρωσα οινόπνευμα, οξυζενέ, γάζες, βαμβάκι, βελόνα και κλωστή. Δεν ήξερα πόσο βαθύ ήταν το κόψιμο, αλλά σε κάθε περίπτωση, ήλπιζα ότι τα ράμματα που έμαθα να κάνω στη τετάρτη δημοτικού, θα το κάλυπταν αν χρειαζόταν. Ε, ας πούμε ότι η προσευχή μου, να μη χρειαστούν έπιασε.

Όταν καθάρισα το ήδη πηχτό κόκκινο αίμα από το καρπό της και το ματωμένο I'M FINE που είχε ειρωνικά χαράξει, μπόρεσα, να δω καλύτερα τη πηγή του περισσότερου αίματος. Οκ..καθόλου όμορφη εικόνα για τα ευαίσθητα μάτια μου, πόσο μάλλον για τα παιδικά της εξάχρονης αδερφής της, που κατά τύχη δεν είχε μπει ακόμα μέσα. Μετά από πολύ οινόπνευμα και οξυζενέ, ξέρω ότι δε χρειαζόταν να αδειάσω μισό μπουκάλι σε μια τέτοια πληγή, όμως την έτσουζε και το εκμεταλλεύτηκα, προκειμένου να καταλάβει ότι οι μαλακίες πληρώνονται. Την έδεσα και μετά από πολύ βρίσιμο και καθάρισμα τόσο των λερωμένων σεντονιών της, της πιτζάμας της, όσο και του χαμού που δημιούργησα εγώ Άνοιξα το πακέτο μπισκότων που έφερα για πρωινό και την έκανα να τα ξεράσει όλα -όχι ηθελημένη η ειρωνεία. 

 Και αυτά που άκουσα με έκαναν να μουδιάσω, όχι τόσο να θυμώσω, να στενοχωρηθώ, ούτε να πονέσω. Μόνο μούδιασμα αισθάνθηκα. Αισθανόμουν όλα τα παραπάνω φυσικά, όμως αυτό κυριαρχούσε. Και έτσι μην αφήνοντας τίποτα από αυτά, να φανεί -ώστε να μπορέσει, να μου ανοιχτεί- έβαλα τα κλάματα και μοιράστηκα μαζί της τα πιο κρυφά μου μυστικά και τα προβλήματα μου. Ένιωθε μόνη, πως δε τη καταλαβαίνει κανείς, ήξερα αυτή την αίσθηση και έπρεπε να της δείξω, πως δεν τα περνούσε μόνη της. Και έπιασα τον εαυτό μου, να της μιλά και για άλλους.

 Για το Μιχάλη και το πόσο με πονούσε και εμένα και την Ειρήνη, που με πήρε μια κρύα μέρα του Φλεβάρη και μου είπε πως ο κολλητός μας, έφυγε από υπερβολική δόση. Αν πω ότι δεν έχω βάλλει τσιγάρο στο στόμα μου, θα πω ψέματα. Και έχω βάλει και έχω στρίψει για άλλον και πολλές φορές με έχω πιάσει, να παίζω με τον αναπτήρα. Έχω φίλους που καπνίζουν, όμως όσο περίεργο και αν είναι εγώ προσωπικά δεν έχω καπνίσει. Το χω κρατήσει, το έχω βάλει στα χείλη μου, ποτέ όμως δε το άναψα. Ο Μιχάλης από την άλλη όχι μόνο το άναβε, αλλά πέρα από τα εμπλουτισμένα που έκανε, προχώρησε και σε άλλα παυσίπονα. Ρουκετάκια και αμφεταμίνες, σιρόπια και σκόνες, όμως αυτό που τον αποτέλειωσε, αυτό που σταμάτησε τη ταλαιπωρημένη καρδιά του ήταν η ηρωίνη. 

 Ο Μιχάλης από διαλυμένο σπίτι έπεσε από μικρός στα νύχια τους και μικρό τον φάγανε -μόλις 17. Έφυγε και μας άφησε μόνες, εμάς και τους φίλους μας να πονάμε. Εκεί στη Ρόδο και εγώ από την Αθήνα, να μη μπορώ να του πω το ύστερο αντίο..Έκλαψα πολύ εκείνη την ημέρα έκλαψα πολύ και επισκέφτηκα για άλλη μια φορά το μπάνιο. Με τη μητέρα μου, να νομίζει πως με πείραξε η χτεσινή πίτσα.

 Της είπα για το Φίλιππο, το Φίλιππο που ήταν σαν αυτή, που χαρακωνόταν γιατί δε μπορούσε, να κάνει αλλιώς. Γιατί στα 14 ένιωθε μόνος, φοβισμένος, και ο πόνος που προκαλούσε στον εαυτό του ήταν κάτι σαν ηρεμιστικό για αυτόν. Η τιμωρία μα και το ηρεμιστικό του. Μετά την επίσκεψή του στα επείγοντα όταν παραλίγο, να χάσει όλο του το χέρι και έχοντας καταστρέψει ένα μεγάλο κομμάτι των φλεβών στο δεξί καρπό του, έπεσε αναίσθητος, για να τον βρει έτσι η μητέρα του μια ώρα αργότερα και να προλάβει πριν λιποθυμήσει στο θέαμα να πάρει το νοσοκομείο. (Ο Φίλιππος που έχοντας αναρρώσει πλήρως και μετά από δύο χρόνια ψυχοθεραπείας, βλέπει τώρα τα σημάδια και βρίζει τον εαυτό του. Γιατί με τα εσωτερικά μπορεί να έχει κάνει πρόοδο, τα εξωτερικά όμως -που δε κρύβονται- τον ακολουθούν σε κάθε περίεργο και γεμάτο φόβο ή οίκτο βλέμμα κάθε καλοκαίρι.)

 Της εξήγησα ότι δεν είναι μόνη, την έβρισα και τη γέμισα ενοχές για τη μικρή που έβλεπε ακόμα ανενόχλητη την ταινία και για το τι θα πάθαινε εκείνη αν την έβλεπε σε αυτά τα χάλια. Της ορκίστηκα πως θα είμαι πάντα κοντά της και τη παρακάλεσα, να το παλέψει. Αν όχι για τον εαυτό της, για την οικογένειά της, για την αδερφή και τη μητέρα της. Για εμένα -που χρόνια έκανα κουράγιο για να μην δώσω τέλος στο πόνο μου και τη χαριστική βολή στους γονείς μου, -αναμιγνύοντας ξύδια με παυσίπονα. Για τους φίλους της και τέλος για τους εχθρούς της και τους δαίμονες που τη ταλαιπωρούν, γιατί η ζωή είναι πολύ ωραία, για να τους αφήσουμε να κερδίσουν. Τη ρώτησα τι θα έκανε, αν με έβλεπε εμένα με το ξυράφι, που συχνά πυκνά περνούσε από το μυαλό μου. Μαργαρίτα μου είπε: "δε θα σε άφηνα", πως ότι και να έκανα απλά δε θα με άφηνε. Και έτσι κατάλαβε γιατί της τα είπα όλα αυτά, γιατί δε θα έπρεπε να αισθάνεται μόνη. Και γιατί την αγαπώ!!

 Αν συνοψίσω τη κατάσταση θα βρω μια παρέα σπασμένων παιδιών. Μια πρώην αλκοολική και νυν βουλημική που δεν είναι καθόλου περήφανη για τον εαυτό της, αλλά δε βρίσκει το κουράγιο να σταματήσει. Δύο νέα παιδιά που τη βρίσκουν (ή την έβρισκαν) με το ξυράφι. Ένα πρεζάκι που απεβίωσε και μακάρι εκεί που είναι να είναι καλύτερα, γιατί το αξίζει. Μια καταθλιπτική, όμως μισό δεν είναι μόνο η Ειρήνη βαθιά καταθλιπτική, όλοι είμαστε λίγο πολύ, απλά εκείνη έχει και πιστοποίηση γιατρού.. Όλοι μας σπασμένοι, όμως κατά βάθος όχι τόσο μαυρόψυχοι όσο μας παρουσιάζω αυτή τη στιγμή. Γιατί όσο είμαστε μαζί, όσο προσέχουμε ο ένας τον άλλον όλα θα πάνε καλά. Ο Μιχάλης έφυγε, γιατί δεν άντεχε να είναι άλλο εδώ. Και ίσως τώρα πια να ηρέμησε. 

Δεν είναι μαζί μας και για αυτό φοβάμαι, για την Ερμιόνη, όλοι λίγο μας πολύ ξεγελάσαμε αρκετές φορές το θάνατο. Όμως τα παυσίπονα μας -γιατί περί αυτού πρόκεινται- είναι δυνατά και έχουν παρενέργειες, με τη πιο σοβαρή, να είναι μη αναστρέψιμη. Και δε θα αντέξω να χάσω άλλη μια φίλη, άλλη μια αδερφή. Οπότε την αγκάλιασα σφιχτά, μέχρι να τη πάρει ο ύπνος και έπειτα έφυγα από το σπίτι της, ελπίζοντας πως θα βρω κάποιες απαντήσεις στο δικό μου, γράφοντας αυτό εδώ το γράμμα...

****

Yep! (έμφαση στο p) Καμία σχέση με την προηγούμενη ανάρτηση, σόρρυ για τη μαύρη μαυρίλα πλάκωσε σε αυτήν την ανάρτηση..όμως είναι κάτι που ήθελα καιρό, να βγάλω από μέσα μου. Να εκφράσω αυτά τα παιδιά που ταλαιπωρούνται και πονάνε έτσι. Αφορμή μια κοπελιά που ενώ πριν μια βδομάδα τη περιμέναμε στο φροντιστήριο, τελικά τη βρήκαμε στις 4 το ξημέρωμα ξεψυχισμένη στο νοσοκομείο.  Υπερβολική δόση..ο πόνος αυτών των γονιών, ο πόνος των φίλων της απίστευτος. Ακόμη και εγώ που δεν την ήξερα τόσο καλά, έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει. Όλοι περάσαμε και περνάμε μαύρες περιόδους (αλλά τα δικά μου τα ξέρετε), το μόνο που ελπίζω, είναι ο,τι και να γίνει ο,τι και αν περνάτε, να μην είστε μόνοι. Γιατί όταν μένεις μόνος το σκοτάδι είναι πιο βαθύ!! 

Υπομονή, μια ψυχή προσεύχεται για εσάς,

Καληνύχτα!!