Να καψουμε το παντα..-και αυτο το μιζερο ποτε❀

«Θα περιμένω»…

Είπε, και την κοίταξε.

Ύστερα χαμήλωσε τα μάτια.

Δε μιλάνε…

Κρατά στην άκρη της γλώσσας του το διαλυμένο του «για πάντα»

Εκεί όπου για πάντα θα’ ναι.

Τα πιο μεγάλα λόγια, οι πιο πικρές σιωπές

Κόσμοι στον ωκεανό χαμένοι…

Εκείνη…

Οι φόβοι της για το μετά, το μαύρο της χτες…

Ποιος απ’ τους δυο θα ξεχαστεί;

Ποιος άραγε θα περιμένει;

Κοιτάζει το ρολόι, δίπλα στον παλιό καναπέ

Ξέροντας πως μια μέρα το χτες θα γυρίσει

Φωτιά να βάλει στο «για πάντα»

Κι αυτό το μίζερο «ποτέ»…

Δε μιλάνε, τι να πουν.

Κι έτσι απλά σιωπούν.

Θα περιμένω, είναι μια υπόσχεση

Σκόρπια λόγια, σκόρπια άνθη…

Πάντα υπήρχε κάποιος που περίμενε

Κάποιον που ποτέ δεν θα’ ρθει.

Έτσι έχει μάθει…

Κι έχουν αυτές οι δυο λέξεις κάτι από τη μυρωδιά σου

Μια σταγόνα ουρανό,

Φωτιά, καπνό…

Λόγια δικά σου.

Θα περιμένω.

Έτσι λοιπόν θα σ’ αγαπώ.

Έτσι με καταδίκασε ο χρόνος.

Αυτός που τους ανθρώπους εκδικείται

Κι όλο τρέχει μόνος…

Θα περιμένω.

Για όσο αντέχει ο ουρανός

Να κουβαλά αυτά τα χλωμά αστέρια.

Για όσο θ’ αντέχει η φωτιά

Που καίει στα έγκατα αυτού του μαύρου κόσμου.

Κι ας φτάνει μόνο μια βουτιά…

Θα περιμένω.

Δεν θα φύγω.

Θα περιμένω ως την άκρη του «για πάντα»

Κι ας είναι λίγο.

Εγώ που σ’ αγαπώ, θα περιμένω.

Κι ας ξέρω πως σαπίζω, πως πεθαίνω.

Κάποτε θα’ ρθεις ξανά.

Να εξαφανίσεις στάλα στάλα τα μπλε δάκρυα απ’ το μαξιλάρι.

Να φέρεις πίσω τους κόσμους που χτίζαμε μαζί

Πάνω σ’ ένα σατέν φεγγάρι…

Να φέρεις πίσω όσα δεν υποσχέθηκες ποτέ.

Θα περιμένω. Δεν θα φύγω.

Για όσο κρατάει ένα «για πάντα»

Κι ακόμα λίγο…

-Αριέλλα Βον. 

Η ωραια κοιμωμενη, ακουστε ταυτοχρονα :)

Το υπεροχο αυτο ποιημα ειναι εργο μιας ψυχης, που ευχομαι καποια στιγμη, να τη δω και απο κοντα..