Argentine Tango...❀

 Χορεύω, γυρνάω, στρίβω, πηδάω και αφήνω το ρυθμό, να με παρασύρει. Ναι καλά, όσο και να το θέλω βρίσκομαι για ακόμη μια φορά μισοξαπλωμένη παρά καθιστή στο τοιχάκι που χωρίζει το κάτω προαύλιο του σχολείου μου, απ' το πάνω. Έχοντας τον ήλιο, να με ζεσταίνει και να με νανουρίζει χάνομαι στους στίχους του Look at me now του πολυαγαπημένου Chris με τα ακουστικά καλά στερεωμένα στα αυτιά μου, ευγενική χορηγία του Μάριου που μου ζήτησε, να φυλάξω το ipod του με τη ζωή μου. Δικά του λόγια, όχι δικά μου. Έχουμε γυμναστική βλέπετε, έχουμε γυμναστική, θα μπορούσα, να είμαι στο αμφιθέατρο και να χορεύω με την Άλι..αντίθετα χάρη στο μπαταρισμένο αστράγαλο μου, who pains like a little bitch, (συγγνώμη για το λεξιλόγιο) είμαι κολλημένη στο τοιχάκι, έτοιμη να αποκαλωδιώσω το επάνω κομμάτι της σπονδυλικής μου από το κάτω. Ναι τόσο πολύ κατέληξα να χορεύω...

 Με κλειστά μάτια ήταν δύσκολο, να τον δω να έρχεται, όταν όμως άκουσα τη φωνή του να λέει καθαρά το όνομά μου περιπαιχτικά δε τρόμαξα, δηλαδή για να είμαι ειλικρινής, ούτε καν που νευρίασα . Άνοιξα τα μάτια μου μου έτοιμη, να τον βρίσω έτσι από συνήθεια όταν είδα μετά λύπης μου πως καθόταν αρκετά μακριά, για να με ακούσει αν δε φώναζα. Και δεν είχα καμία όρεξη για φωνές, πάλι τη γλίτωσε λοιπόν.. Με τα ακουστικά ακόμα στα αυτιά μου τον ρώτησα τι ήθελε.    

  "Τίποτα" Αυτή ήταν η μεγάλη του απάντηση κάθε φορά στις συζητήσεις μας, αν μπορούσε δηλαδή κανείς, να τις χαρακτηρίσει έτσι. Ερχόταν χαιρέταγε, συνήθως και με τα πέντε δάχτυλα (ναι το χε χόμπι, να με μουτζώνει) και έφευγε. Άλλες φορές έλεγε καλημέρα και τη συνόδευε με το υποκοριστικό του υποκοριστικού του ήδη μικρού ονόματός μου, τρέχα γύρευε δηλαδή. Εγώ απλώς δεν έδινα σημασία, έτσι ήταν με όλους και με όλα έλεγα και προχωρούσα χωρίς, να ασχολούμαι.

 Αυτό ήθελα να κάνω και τώρα που μιμούταν οικτρά τις προηγούμενες χορευτικές μου κινήσεις. Ήθελε, να με ενοχλήσει, αλλά δε θα του έδινα τη χαρά, να με δει νευριασμένη. Έτσι, αντί να βάλλω τις φωνές για τη παιδιάστικη συμπεριφορά του, που μου έδινε στα νεύρα τον ρώτησα αν έχει κάποιο πρόβλημα μαζί μου και γιατί με ενοχλεί..Μέσα από ακουστικά -ώχου, ναι είμαι τεμπέλα και βαριόμουν, να τα βγάλω..τί θέτε τώρα; τον άκουσα να λέει πως δε θέλει τίποτα, άντε πάλι με το τίποτα, καθώς περιέστρεφε τη μπάλα του βόλεϋ στο ένα του χέρι. Έπειτα λίγο πριν την πετάξει στον αέρα, νομίζω με διαολόστειλε, αλλά καθώς το Rock&Roll Train των ACDC -είδατε που βιαστήκατε, να κατακρίνετε; Ο Μάριος ακούει και κλασσικά (που λέει ο λόγος)- έπαιζε δυνατά στα αυτιά μου και μπλόκαρε την ακοή μου δε μπορώ να είμαι σίγουρη. Οπότε, δεν απάντησα, δεν χρειαζόμουν και άλλο λόγο, να με πουν τρελή..

 Κάθισα ανακούρκουδα στη θέση μου, με τον αστράγαλο να παραπονιέται και εγώ, να τον αγνοώ. Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι σε απόσταση μικρότερη των δέκα μέτρων ήταν ο Αλέξης με μια μπάλα και έκανε καρφιά σε μια κοπέλα, που αναγνώριζα από τη τάξη των γαλλικών μου, Ελπίδα θυμήθηκα αργότερα το όνομα. Έχοντας λοιπόν τα μάτια μου στη μπάλα και με τα ακουστικά, να μη με εγκαταλείπουν, άρχισα, να σκέφτομαι τι ακριβώς έτρεχε στο μυαλό του παράξενου αγοριού που καθόταν αρκετά κοντά μου, μα ταυτόχρονα πολύ μακριά. Πιάνοντας τον να με κοιτάζει συχνά πριν αποκρούσει τη μπάλα γύρισα πίσω, στη πρώτη μέρα της γνωριμίας μας. 

 Τρία χρόνια πριν, καινούργιο περιβάλλον, καινούργια παιδιά και εγώ τελείως άβγαλτη και με ανοιχτές πληγές από σχέσεις του πρόσφατος παρελθόντος. Τον πρωτοείδα στα σκαλιά να γέρνει στο τοίχο καθώς η τότε διευθύντρια έβγαζε το συνήθη λόγο για καλή χρονιά, σταδιοδρομία και για το πως δεν θα ανεχόταν φασαρίες και ταραξίες. βλέποντας τον ήξερα με σιγουριά, ότι θα προκαλούσε μπόλικες. Ήταν και είναι όμορφος και μου άρεσε πολύ, προσοχή στον αόριστο. Όποια έλξη αισθάνθηκα για αυτόν, χάθηκε τη στιγμή που άνοιξε το στόμα του, η ψυχρολουσία..

 Θυμάμαι ακόμα τις άπειρες συζητήσεις με συμμαθήτριες μας για το πόσο τέλειος είναι και εμένα, να γυρνάω τα μάτια. Η Νατάσσα που το χε προσέξει και του είχε ιδιαίτερη αδυναμία με έλεγε σνομπ και κάθε φορά κατηγορούσε, παρά ρωτούσε, "γιατί σου πέφτει λίγος;" Αυτό που δεν κατάλαβε ποτέ η Νατάσσα είναι ότι δεν μετράει μόνο το παρουσιαστικό, γιατί ναι με αυτό μπορούσε να κάνει και μοντέλα, να κλαίνε όμως ο χαρακτήρας του κατέστρεφε οποιαδήποτε ομορφιά του.

 Η σχέση μας -αλήθεια όταν δεν είσαι φίλος με κάποιον, ούτε εχθρός και δεν καταλαβαίνεις γιατί ασχολείσαι και ασχολείται, λέγεται σχέση; Ήταν πάντα περίεργη. Ήμουν και μέχρι σήμερα είμαι η μόνη που δε λιποθυμάει στο βλέμμα του, και πιστέψτε με που και που δυσκολεύομαι ακόμα και εγώ. Και που δεν ανέχτηκε τη καφρίλα του. Αντίθετα του απαντούσα κάθε φορά βάζοντας στο στη θέση του. Όμως μετά από τρία χρόνια έχουν αρχίσει να μου τελειώνουν οι πνευματώδεις απαντήσεις και ειλικρινά κουράστηκα. 

 Μπααμ ο ήχος της μπάλας που προσέκρουσε με ένα δυνατό ζευγάρι χέρια και η θέα της να έρχεται καταπάνω μου, με βγάζουν για λίγο από τις σκέψεις μου. Ευτυχώς χάρη στο χορό, έχω αρκετά γρήγορα αντανακλαστικά, έτσι πιάνω τη μπάλα και τη πετάω πάλι προς το μέρος του. Δυστυχώς δεν πέτυχε κεφάλι και αυτός γελάει πετώντας προς τη μεριά μου ένα "Μπράβο αστέρι μου." Γυρνώντας ξανά τα μάτια ξαπλώνω πάλι πίσω στο τοιχάκι και βυθίζομαι ξανά στις σκέψεις μου. 

 Πέρυσι όλα ήταν καλά, ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν εμένα. Αυτός και εγώ είχαμε κάνει μια ανείπωτη συμφωνία, δε θα πνίγαμε ο ένας τον άλλον και δε θα με ωθούσε στα άκρα, το σεβάστηκε. Και όταν δε θυμάμαι για ποιο λόγο ξέσπασα πάνω του, έριξα τα μούτρα μου και ζήτησα συγγνώμη. Τα μάτια του ήταν ζεστά, με είχε συγχωρέσει. Η χρονιά κύλησε όμορφα και εγώ ήμουν αισιόδοξη ότι αυτή η ηρεμία θα κρατούσε και μετά το καλοκαίρι. Πού τέτοια τύχη;

 Η σχέση μας σαν αργεντίνικο τάνγκο κάνει και αυτή στροφές, πάει μπροστά, πίσω, μέχρι που βρίσκει και στρέφεται να πάει αριστερά, μόνο και μόνο για να καταλήξει δεξιά. Το τραγούδι τέλειωσε και κοιτώντας στο ipod για να το αλλάξω είδα ότι έμειναν μόλις πέντε λεπτά, για το κουδούνι. Με ένα σάλτο λοιπόν- πολύ κακή ιδέα Έλλυ..βρίζω σιγανά τον εαυτό μου, για τη βλακεία του, προχωρώ λίγο, μέχρι να προσγειωθώ φαρδιά πλατιά στην αγαπημένη μου θέση. Τα αγόρια έπαιζαν ποδόσφαιρο και μην ξέροντας στα αλήθεια ποιον υποστήριζα κάθε φορά και χαρούμενη, που στο σχολείο μου τα αγόρια δεν ήταν καθόλου άσχημα-τουλάχιστον μέχρι να ανοίξουν το στόμα τους- άρχισα να τραγουδάω μαζί με τον  B.O.B το intro του airplanes. Ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα μπορώ να πω με σιγουριά τι συμβαίνει και τι θα γίνει μετά...

Γειαα σας, γεια σας!! Το παραπάνω τυχαίνει να μοιάζει με μια κατάσταση, στην οποία είμαι μπλεγμένη. Καλά καλά δε τυχαίνει, την έγραψα επειδή με εκφράζει απόλυτα και αν αντικαταστήσεις το πρησμένο αστράγαλο με την υπερβολική τεμπελιά τότε έχεις ένα άκρως αληθινό γεγονός. Εσείς τι λέτε; Τι συμβαίνει; Εγώ θα ήθελα σίγουρα να με διαφωτίσει κάποιος.
Να έχετε μια υπερφανταστική νύχτα!!